Σήμερα νιώθω
τυχερός. Σήμερα κατάλαβα πως έχω τις
πέντε ίσως και έξι μου αισθήσεις σχεδόν
άθικτες. Σύμφωνα με υπολογισμούς ανήκω
στο τρία τοις εκατό του σήμερα. Πριν έξι
μήνες έγινε μία τρομακτική ανακάλυψη
την οποία ακολούθησε ένας εξίσου φοβερός
νέος νόμος. Κάπου στη Κίνα σε ένα υπόγειο,
φαντάζομαι, εργοστάσιο – ερευνητικό
κέντρο ένας χημικός έτρεξε στους
ανωτέρους του με πέντε χάπια. Κάθε ένα
από αυτά νέκρωνε, ίσως και για πάντα,
μια από τις αισθήσεις μας. Η ουσία δεν
παράχθηκε ποτέ σε ενέσιμη μορφή ούτε
σε αέρια. Άλλωστε ο σκοπός της δημιουργίας
της στηριζόταν στην αυτόβουλη κατάποση
του. Έτσι φτάνουμε όχι τόσο αισίως και
στο νόμο. Σε ένα κόσμο που τα χρήματα
σταματούσαν σιγά - σιγά να ικανοποιούν
την ανάγκη για σαδισμό ορισμένων το
χάπι αυτό ήρθε να πληρώσει με τον πιο
σαδιστικό τρόπο, την ανάγκη αυτή. Τους
τελευταίους μήνες όποιος δεν έχει να
πληρώσει τους δυσβάσταχτους φόρους η
ακόμα χειρότερα, όποιος προτιμά να μην
πληρώσει, καλείται να πάρει με την ίδια
του τη θέληση ένα από αυτά τα χάπια. Δεν
είναι τίποτα άλλο από ένα χυδαίο πείραμα.
Ένα χυδαίο πείραμα με 97% επιτυχία. Οι
γονείς μου, μιλάνε στη νοηματική πλέον.
Οι φίλοι μου είναι είτε τυφλοί είτε δεν
έχουν όσφρηση ή γεύση. Εγώ πάλι τις έχω
όλες... Επειδή όμως δεν έχω λεφτά για
πετρέλαιο ή aircondition, έχει
ήδη έρθει σπίτι μου το φακελάκι με το
χάπι. Το δικό μου νεκρώνει την αφή. Ίσως
και να μη ζεσταίνομαι αλλά ούτε και να
νιώθω το κρύο εάν το πάρω. Μπορεί και να
είναι για καλό τελικά.
Κυκλοφορώ στη
πόλη με το χάπι στη χούφτα μου. Σε μια
γωνία σκοντάφτω σε ένα λευκό μπαστούνι.
“-Συγγνώμη”.
“-Δεν πειράζει...
Έχεις μήπως κανένα χάπι; Όχι για όραση
προφανώς. Ούτε για γεύση.”
“-Έχω... Έχω ένα
για την αφή. Το θες στ' αλήθ...”
Πριν προλάβω να
πω και να ρωτήσω όσα ήθελα η χούφτα μου
άδειασε και ξαναγέμισε στιγμιαία. Αυτή
τη φορά με χαρτονομίσματα.
“- Δεν ξέρω πόσα
είναι αλλά είναι αρκετά για να πληρώσεις
όσα χρωστάς. Ευχαριστώ και ο θεός να σ'
έχει καλά.”
“-Γιατί το κάνεις
αυτό;”
“- Δεν έχω τη
δύναμη να “πάρω” την ίδια μου τη ζωή.
Είναι καλύτερα να μη νιώθω τότε...”.
Πρόλαβα να φτάσω
μέχρι το επόμενο στενό, πριν με
ξανασταματήσουν. Είδα μια ανοιχτή παλάμη
με πέντε χάπια και δύο κόκκινα κουρασμένα
μάτια.
“- Τ' ανταλλάζω
και τα πέντε με όσα χρήματα κρατάς στο
χέρι σου. Σε παρακαλώ...”
