ANTIFA είναι, θα περάσει;

Είχα λέει κάποτε αληθινά αναρχικές ιδέες... Είχα θέληση για να περνάω καλά. Έκλεινα τα μάτια μου και έβλεπα “Ουτοπίες”. Διάβαζα βιβλία για την ελευθερία της έκφρασης, για το σεβασμό σε οτιδήποτε έτυχε να συνυπάρχει μαζί μου στο πλανήτη, ζωντανό και άψυχο. Υπήρχαν στιγμές που μια σταγόνα βροχής ήταν ικανή να μπλοκάρει κάθε μου σκέψη, μόνο και μόνο με την ευχαρίστηση που μου προσέφερε. Έκανα μάλιστα σχέδια για το μέλλον και το φανταζόμουν φτιαγμένο από το μηδέν με το άρωμα που συνοδεύει κάθε τι “καινούριο”. Όλα θα λειτουργούσαν ρολόι χωρίς να χρειαζόμαστε εκπροσώπους. Ονειρευόμουν πως δεν θα ήμασταν κομμουνιστές, μαρξιστές, σοσιαλιστές, ακροδεξιοί αλλά απλά θα “ήμασταν”. Κοκορευόμουν, επειδή δεν άνηκα πουθενά, σε καμία ιδέα, σε καμία πατρίδα η μάλλον όχι είχα πίστη σε πολλά... Ήμουν πραγματικά ευμετάβλητος. Πηλός στα χέρια μου... Ταμπέλες είχαν μόνο τα όνειρά μου και αυτό, για να τα ξεχωρίζω και μόνο.

Έκανα πολλές προσπάθειες να κατανοήσω πως λειτουργούν οι κοινωνίες και τα κατάφερα στ' αλήθεια. Μόνο τους αστάθμητους παράγοντες δεν πήρα σοβαρά υπ' όψιν.... Γιατί ήταν εεε... Λίγο... Αστάθμητοι.


Τώρα συχνάζω με τον “χώρο” μου. Αφυπνισμένος πια. Εναλλακτικός και αδιάλλακτος. Μισώ ακόμα το χρήμα. Μισώ και τους μπάτσους για την απόφαση τους. Βασικά μισό! Τώρα που το καλοσκέφτομαι, απλά μισώ. Σημαντική διαφορά. Αλλά καλύτερη; Υπήρχε θυμάμαι μια εποχή που είχα στόχο το συναίσθημα. Εκείνο που θα μου προκαλούσε η μυρωδιά του καινούριου. Κάθε ψήγμα λογικής, έπαιζε το σώμα μου σα μαριονέτα που ονειρευόταν το συναίσθημα. Άλλαζα τη λέξη πολιτισμός μέσα μου νανοσεκόντ-νανοσεκόντ. Τώρα το συναίσθημα κρατάει τα νήματα... Μα με κάνει και θολώνω, και μόνο 2-3 στιγμές διαύγειας σκέφτομαι, “πως το μίσος μου, θα κουνήσει το άβουλο κουφάρι μου προς όφελος της ευτυχίας μου; ”. Εάν γνωρίζονταν αυτά τα δύο μεταξύ τους πάλι στις μπουνιές θα κατέληγαν. Αναλώθηκα ο μαλάκας.. Τα έβαλα κάτω, έστυψα το μυαλό μου για να γεννήσει όνειρα και ιδέες, για να κατανοήσει ανθρώπους, καταστάσεις και λειτουργίες... Όλα αυτά για να χάσει τα ηνία η λογική μου. Που να κοπούν τα χέρια της οργής μου! Να μην ελέγχει τίποτα. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, γίναμε και πολλοί. ANTIFA... Όπως λέμε Hip-hop crew... Φασιστάκια έχε τε το νου σας γιατί έγινα αυτό που μισούσα... Έγινα φασίστας. Ελπίζω να περάσει.

¡ El Fenómeno del Botellón en Espaná !

Ποιοι είναι οι λόγοι να αγαπήθει κανείθ το “μεγάλο μπουκάλι” τηθ Ιθπανίας? Πέρα από την ακριβή ετυμολογία της, η λέξη αυτή, έχει κληθεί να περιγράψει μια αγαπημένη ασχολία της Ισπανίας (και δική μου). Botellón σημαίνει κάθομαι στους δρόμους και πίνω μέχρι να φύγω ή να πέσω ξερός. Και οι δύο αυτές καταστάσεις είναι αποδεκτές και επικροτούνται για όσους αναρωτήθηκαν...

Λίγα λόγια για την ιστορία του;;;

Λοιπόν...Ξεκίνησε στα 80's στην Ανδαλουσία, ως μια φθηνότερη αλλά εξίσου διασκεδαστική
εναλλακτική των μπαρ. Ποιοι το ξεκίνησαν; Μα φυσικά οι εργάτες! Εδώ κολλάει τώρα το Άρης-Ρετσίνα – Μαλαματίνα. Μπράβο τα παιδιά! Καλά έκαναν. Μάλιστα, αυτή μου την άποψη, την ενστερνίζεται όλη η νεολαία της χώρας και όχι μόνο. Το φαινόμενο λοιπόν αυτό, άνθισε και εξαπλώθηκε σαν τη μαύρη πανούκλα στους νέους όλης της Ισπανίας.

Τι είναι σήμερα το “El Botellón”;

Οι πλατείες γίνονται το σπίτι σου. Με προσωπική αδυναμία στη Sol της Μαδρίτης και τα τριγύρω πλακόστρωτα της. Μεθυσμένα ανθρώπινα αγάλματα στα τειχάκια των εισόδων του Metro. Περνάς το βράδυ σου υπογράφοντας μια φανταστική υπεύθυνη δήλωση πως δεν θα πας στη δουλειά το πρωί. Αφού πρώτα τα βρεις με τον εαυτό σου αρπάζεις το μπουκάλι με το κακό κρασί, πιάνεις και τη Desperados μπύρο – τεκίλα, γίνεσαι χάλια και τα βρίσκεις και με τους υπόλοιπους. Πολύχρωμα βράδια! Γυρνάς το κεφάλι και βλέπεις τα πάντα σα μια θολή κορδέλα αδυνατείς να ξεχωρίσεις λεπτομέρειες αλλά “το ελέγχεις” ακόμα. Κοινωνικοποίηση στην πιο ωμή της μορφή δίχως δήθεν διαπροσωπικές αναστολές. “Αλητεία” με την θετικότερη της έννοια και ότι μπορεί να συνεπάγεται
κάτι τέτοιο. Κατάπτυστο από μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που σε κοιτάζουν με μισό μάτι, καθώς οι 30-40-50something ηλικίες στις μεγάλες πόλεις της Ισπανίας αποδοκιμάζουν με σθένος το φαινόμενο.

Θεραπεία;

Κατά καιρούς έχουν ακουστεί διάφορες μαλακίες. Να βγει νόμος περί απαγόρευσης της δημόσιας κατανάλωσης αλκοόλ. Να δημιουργηθεί μία τεράστια πλατεία που θα φιλοξενεί τους φίλαθλους του “σπορ” μακριά από σπίτια, η οποία φυσικά θα αστυνομεύεται. Κλπ. Ακόμα και αν υπάρχει γιατρειά εμείς οι ασθενείς ΔΕΝ ΤΗ ΘΕΛΟΥΜΕ! Ο καθωσπρεπισμός δεν μας πάει ρε γαμώτο. Πως να το κάνουμε; Σε εσένα μιλάω νοικοκυρά! Που τα βράδια πετάς τις τσάντες με τα σκουπίδια από το μπαλκόνι επειδή βαριέσαι να κατέβεις, και τα πρωινά κοιτάς με αγανάκτηση τους ξέχειλους από τις μπύρες κάδους και σταυροκοπιέσαι!

P.S.(ιτ)...
Σημειωτέον πως δεν ζω στην Ισπανία, αλλά ζω την Ισπανία ανάμεσα σε αρκετές ακόμα κουλτούρες.