Σαγήνη

Στο φάσμα των χρωμάτων που δεν αποκωδικοποιούν τα μάτια του ανθρώπου, εκεί τη βρίσκω. Διχασμένη ταλαιπωρημένη και πολυπόθητη. Κρυφτό σαν νήπιο με τους σωσίες της. Στα βραδινά φθορίζοντα στενά. Στα μέρη που φαντάζομαι και φοβάμαι πως δεν θα προλάβω ν' αντικρίσω. Σε ανθρώπους που επινόησα και φοβάμαι πως δεν θα προλάβω να γνωρίσω. Σε χώρες που έζησα και φοβάμαι πως δεν θα ξαναζήσω. Και χάνω τη φωνή μου γιατί δε βρίσκω σαγήνη στον καθρέφτη. Και χάνω τη ζωή μου γιατί δε βρίσκω σαγήνη στον καθρέφτη. Μαζί με εμένα τη χάνεις και εσύ που με ζεις. Μα δεν θλίβομαι και δεν νιώθω ντροπή για αυτό. Διότι ο σωσίας της μου αρκεί. Διότι με παίρνει από το χέρι και με μαθαίνει να ζω και όχι μοναχά να επιβιώνω. Και έχει τους λόγους του που προτιμά τη λογική, άνθρωπε. Έχει τους λόγους του που σαγηνεύεται από τη λογική ο σωσίας. Και αλίμονο ,άνθρωπε, μένει μόνο να σε σαγηνεύσεις. Η σαγήνη για εσένα δεν θα είναι απλά μια λέξη. Και μετά θα είσαι ελεύθερος. Θα σ' επινοήσεις πάλι από την αρχή.